ინტერკულტურული კომპეტენცია არის აზროვნების/უნარების ნაკრები, რომელიც მოიცავს კულტურულ თვითგააზრებას და სხვების გაგებას. ის უფრო მეტად არის აქტივი მრავალფეროვან გარემოში მზარდად გლობალიზებულ სამყაროში, სადაც ჩვენ ვურთიერთობთ სხვადასხვა კულტურის, ეთნიკური წარმომავლობის, რელიგიის, რასის, სოციალურ-ეკონომიკური წარმომავლობის, ეროვნების და ა.შ. ადამიანებთან, რომლებიც ჩამოყალიბებულია სხვადასხვა ღირებულებებით, რწმენითა და გამოცდილებით.
ამ კონტექსტში, ინტერკულტურულ კომპეტენციას შეუძლია დადებითად იმოქმედოს მშვიდობაზე, სამართლიანობაზე, თანასწორობასა და განვითარებაზე ხიდის შექმნით, რომელიც აკავშირებს და ხელს უწყობს ქცევის შეცვლას და ადაპტირებას კულტურულ მსგავსებებსა და განსხვავებებთან.
ინტერკულტურული კომპეტენციის განვითარება დამოკიდებულია საკუთარი თავის გაგებაზე, რომელიც არის: „გააზრება საკუთარი კულტურული ღირებულებების, რწმენებისა და იდეების შესახებ“ და სხვების გაგებაზე: „სხვა ადამიანების კულტურული განსხვავებების გააზრება“.
არსებობს ორი ტიპის კულტურა: დაკვირვებადი და არადაკვირვებადი კულტურები. დაკვირვებადი კულტურები მოიცავს „ადამიანთა ჯგუფის მიერ შექმნილ ობიექტურ არტეფაქტებს, რომლებიც ასახულია დაკვირვებად ქცევებში“ (მაგალითად: საკვები, ტანსაცმელი, მუსიკა, ხელოვნება და ა. ერთი ჯგუფი, რომელიც წარმართავს დამოკიდებულებებს“. (მაგალითი: რელიგია, სამუშაო ეთიკა, მოტივაცია და ა.შ.).
შესაბამისად, 21-ე საუკუნის დამსაქმებლები დიდად აფასებენ ინტერკულტურული კომპეტენციების კომპონენტებს, როგორიცაა: სხვადასხვა კულტურული კონტექსტისა და თვალსაზრისის გაგება და ღიაობა ახალი იდეებისა და აზროვნების გზებისადმი.
როგორც ითქვა, მრავალფეროვანი სამყარო, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ, არის მრავალი კულტურის, ღირებულებისა და ერთმანეთთან ურთიერთობის გზების ნაზავი. ბორბალი „მრავალფეროვნების ზომები“ აჩვენებს მრავალფეროვნების ფილტრების სირთულეს, რომლის მეშვეობითაც ყველა ჩვენგანი ვამუშავებთ სტიმულს და ინფორმაციას. ეს განზომილებები მოიცავს სქესს, რელიგიურ შეხედულებებს, რასას, ოჯახურ სტატუსს, ეთნიკურობას და ბევრ სხვა კომპონენტს.
შესაბამისად, "ოთხი ფენის მოდელის" კონცეფცია საუბრობს პიროვნების, შიდა-გარე და ორგანიზაციული განზომილებების შესახებ. ეს ფენები ეხება მრავალფეროვნების ასპექტებს, რომლებზეც ჩვენ გვაქვს თუ არა კონტროლი.
ცალკეულ დონეზე, ორი ტიპის მიკერძოება „იმპლიციური ან არაცნობიერი მიკერძოება“ მოქმედებს პიროვნების ცნობიერების მიღმა და შეიძლება პირდაპირ ეწინააღმდეგებოდეს პიროვნების რწმენებსა და ღირებულებებს.
იმპლიციტური მიკერძოების შესახებ საშიშია ის, რომ „ის ავტომატურად ხვდება ადამიანის ქცევაში და სცილდება ამ პიროვნების სრულ ცნობიერებას“ (კულტურული კომპეტენციის ეროვნული ცენტრი, ჯორჯ ვაშინგტონის უნივერსიტეტი).
თუმცა, მიკერძოებათა უმეტესობა იმპლიციტირებულია, როგორიცაა ჯგუფური მიკერძოება, რომელიც არის ტენდენცია, რომ ადამიანები უპირატესობდნენ სხვებს, რომლებიც მიეკუთვნებიან იმავე ჯგუფს, რომელსაც ისინი მიეკუთვნებიან.
თავის მხრივ, კომუნიკაცია წარმოადგენს ინფორმაციის გაცვლის პროცესს, ხოლო კულტურა კომუნიკაციაში გულისხმობს კომუნიკატორთა კულტურული მახასიათებლების გავლენას ამ პროცესზე. აქედან გამომდინარე, ჩვენი კულტურის მახასიათებლები გავლენას ახდენს ამ კომუნიკაციებზე, ამიტომ ამ მახასიათებლების შესწავლა დაგვეხმარება პრობლემების ამოცნობაში, მათ მოგვარებაში და უკეთესი კომუნიკატორი გავხდეთ.
დასკვნის სახით, ინტერკულტურული კომპეტენცია ნიშნავს ურთიერთობების დამყარებას, სადაც ქვეყნების, ქალაქების და ინდივიდების წარმატება გლობალურ არენაზე სულ უფრო მეტად არის დამოკიდებული ინდივიდუალურ და კოლექტიურ უნარებზე, კომპეტენტურად დაუკავშირდნენ სხვადასხვა წარმომავლობის ადამიანებთან.
ამრიგად, 21-ე საუკუნის უნარები მოიცავს უნარებს და სწავლის უნარებს, რომლებიც განსაზღვრულია, როგორც საჭიროდ ჩვენს საზოგადოებასა და სამუშაო ადგილებზე წარმატებისთვის პედაგოგების, ბიზნეს ლიდერების, აკადემიკოსებისა და სამთავრობო უწყებების მიერ, ხოლო სოციალური და კულტურათაშორისი ურთიერთქმედება, კომუნიკაცია, თანამშრომლობა, მოქნილობა და ადაპტირება რჩება ის, რაც საჭიროა კარიერისთვის და ცხოვრებისთვის იმ საუკუნეში, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ.